Dağınık Oda Şiiri - İsmet Can

Adresimi vermeme gerek yok aslında
Sokağı bul yeter
Sıvasız, cumbalı bir pencere
El lekeli kapıları
Örümcek ağı kaplı camları
Yüreğimin sığacağı bir ev
Ya da dağ büyüklüğünce dev

Tüm hakaretleri yaparım ona
Çamurlu ayakkabılarla basarım koridora
Yağmurun yağdığı günlerde
Günün yorgunluğunu asarım
Kapının arkasındaki askıya
Gömleğim de biriken dertleri
Savururum kanepenin üstüne
Lavaboda yıkar dökerim
Küfrettiğim günahları

Göz kapaklarımın pasını siler
Duvardaki nü resimler
Küplere binerler
Etrafımdaki kesimler
Gençlik alışkanlığıdır dağınık oda
Aslında bugünlerde böylesi moda

Olsun; istediklerini desinler benim için
Ben yine onları çok seviyorum
Kendime kızacağım nasılsa ihtiyarlayınca
Yaptığım şu hercai takıntılarıma
Ama her şey değişiyor birden
Soğukların dokununca yakınlarıma

Boşluk bırakmaya gelmiyor hayata
Kesiyor cezayı hemen
Doğarken bu yüzden ağlamak peşin
Zira dertler sırada beklerken
Ürkmemek elde mi yani
Sevdan içimi emerken

Eski alışkanlık işte; süpürmek sıkıntıları
Yatağın altına; dertlerin törpülediği kırıntıları
Üstünde yatmak zevk vermiyor elbette
Kırmak zor; hayat yolundaki çıkıntıları

Her şeyin bir kolayı var yine de
Enstrüman zenginiyim her daim
Teslim ediyorum, gitarın tınılarına
Boşaltıyorum kafamı, atıyorum evin çatılarına

Vazgeç gitmekten, çok komik oluyorsun
Ben buradayım, evin adresini biliyorsun