Dağınık Oda Şiiri - Tufan Kopuzoğlu

Kimse görmesin diye, kirli çoraplarımı gizledim,
İğrenç kokuyordu çoraplarım,
Başımı çevirip, dağılmış odama baktım,
Kim toplayacak şimdi bu odayı, moralim bozuldu,
Tam da sırasıydı sanki, telefon çalarken bir yandan,
Bir yandan da kapı çalıyordu, telefona inat.
Susun dedim içimden lanet olasıcalar.
Kırmak geldi içimden hem telefonu hem de çalan kapı zilini.
Defolun gidin dedim başımdan,
Kimbilir hangi saçma şey için çalıyordur telefon,
Ve de kimbilir hangi gereksiz insan çalıyordur kapıyı.
İkisi de çaldı çaldı durdu, umurumda olmadı bile açmadım ki.
Tek derdim, dağılan odamı nasıl toplayacak olmamdı.
Nereden işe başlasam diye düşünürken,
Süper bir film çıktı televizyonda, hadi dedim film bitsin toplarım.
Bir de dedim kahve alayım kendime.
Tam girdim mutfağa, girmez olaydım mutfak daha beter.
Hemen kaçtım oradan boş ver dedim kahveyi mahveyi.
Otur seyret filmini adam gibi, sonra da topla bu berbat odayı.
Filmin akışına bıraktım kendimi, güzeldi be film, değdi seyretmeme.
Ama ağırlık çöküyordu artık, yorgun gözkapaklarıma simdi de.
Ulan dedim vur kafayı yat, zıbar, yarın toplarsın boşver.
Aynen öyle yaptım zaten, yattım zıbardım bu keşmekeşliğin içinde.