Dağda Doğdum Yeniden Şiiri - Sadık Kocabaş

Beton ormanında kaybolan nefesim,
Usandı artık bu gürültü bu sesim.
Egzoz kokusu yorar her hücremi,
Sirenler çalar içimdeki ezgimi.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.
Sırtımı dönüp şehrin yalanına,
Yüzümü döndüm dağın aydınlığına.
Ne medeniyet isterim ne teknoloji,
Sadece toprağın kokusu, o sihirli.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.
Suyumu dereden, odunu dalından,
Yatağım ottan, yorganım postundan.
Bir kulübe yaptım kendi elimle,
Hayatımı ördüm ilmek ilmek.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.
Güneş doğunca kalkarım uykudan,
Kuş sesleri en tatlı orkestram.
Vaktin ne önemi var ne saatin,
Yarın kaygısı yok bu hayatın.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.
Bahçem de var şimdi duvarı olmayan,
Domates, fesleğen, biber, soğan.
Ne ektiysem ne diktiysem,
Paylaşırım bütün canlılarla her şeyimi ben.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.
Dağ kekikleri yayılır havaya,
Yaban hayvanı dinlerim korkuyla.
Turnalar uçar bulur huzuru,
Doğada buldum içimin özgür ruhunu.
Dağda buldum içimin özgür ruhunu,
Dağda doğdum yeniden.