Dağbaşı Şiiri - Eminnur Acar

İki bin on iki senesiydi, tam anlamıyla dağın başı
Kar hilafsız diz boyu, köyün elektrik direği yıkılmıştı
Derece gösteriyordu -yirmi ikiyi
Sular donmuş akmıyor çeşmesi
Işık olmayınca yanmıyor kaloriferi

Çatıya sığındık orada vardı köy sobası
Evin aşı ekmeği bitti
Altı gün sonra temizlediler ana yolları
Bindim takama çıktım yola, çok sürmedi dönemedim köşeyi
Battım kara, indim arabadan bir ben bir Allah yok başkası

Kurt sesleri nede yakındı
Vurdum tekmeyi arabama sırası mıydı !
Tam anlamıyla dağın başı
Merkeze kilometre, yedi
Bende ne korku var ne telaşesi

Beş dakika bile sürmedi
Çok uzaktan geçiyor traktörün biri
Bilemedim,çöl demiydim, serap mıydı
Kaldırdım salladım kollarımı
Dedim görse bari

Hava tipi görmeyebilirdi
Oy oy memleketimin güzel insanı
Çevirdi yönünü bana geldi
Dedim ben battım kaldım burada, var mı çaresi?
Dedi üzülme hallederim ben şimdi

Taktı zincirini çekti çıkarttı düze beni
Borcum dedim dedi ayıp değil mi?
Sonra gitti
Bindim arabama lakin çalışmadı
Dualar yakarılar... yaşasın çalıştı!

Çıktım yola buz pisti sanki
Bende hız yirmi
Aman Allah'ım..... ileride traktör bekliyor beni
Anladı tabi.... çaresiz inecek bu deli
Önümü temizleyerek ağır gitmeye başladı

Nasıl ağlamazsın hıçkıra hıçkıra şimdi
Dağ başında bile sebepsiz bırakmayan Rabbini
O gün o kadar çok ağladım ki
Gözümde akacak yaş kalmadı
Merkeze indik bir daha da o iyi insana hiç rastlanamadı

O seneden sonra bir daha kışın gider miyim O köye
Derin kış nasıl olurmuş öğrendim böylece
Okumakla olmuyor, kışta savaşanları iyi anlamalı
Lüks otelde seyretmeye benzemez karlı dağları
yaşamadan öğrenemiyor insan hayatı