Dağ Yar (köyüm Kağın'a)

Dağ yar

bütün kuşlara sesimi verdim, kurtuldum.
gökyüzünü sesimle yaktım, suçluyum.
kuşları değil, yüreğimi yargılayın.
o kuşlar ki yarın dağlara yolcudur, derin dağlara.
o kuşlar sesimi dağlara salacak.
sesim, başı bulutlara karışacak dağ yara
yüreğimse kentlere tutukludur
sığ kentler mahkumudur
yüreğimi diyorum asın
yoksa, dağ ateşini utandıracak.

sabahlar kimine göre güneş aydınlık
gün doğmayla başlar bende karanlık
kendine yetmeyen yürek, gönül viranlık
umudu dağlara gülüm süresim gelir.
ben değil bu acıya kentler utansın.

derin dağlara gülüm, serin dağlara
yağmurlar giyinen eşkıya dağlara
dağlarla çevrilen köyüm kağın'a

üç kuruşa köle oldum, durdum dilendim
çürüttü ömrümü paslı yalnızlık.
yanlış aşklarda usta yenildim
seyduna'yım bu acıya kentler utansın

KÖYÜM KAĞIN'A

bu kent geceleri hep düşük yapar.
ve çocuk yaşta kızlarımızın rahmine
kıllı eller dadanır.
gelin genci ömürler çürütülür.
endişesiz bir kavgaya girer gibi giremem bu kente,
ellerim üşür.
korkumdan korkarım gözlerim taş keser.
eksilir bakışlarım, eksilmez yürek çırpınışlarım,
susuşum üşür.
o kalabalık yalnızı bakışlardan ödüm kopar.
çaresiz gözler üstüme yığılır
sabrım üşür.
bu kente verecek sözüm yok dilimde
kelimelerim üşür.
tenimde göz göz yalnızlık yaraları, ayrılık kanamaları...
bu kente düşürecek sevdam yok,
yüreğim üşür.
gölgemle gömün köyüm kağın'a;
bu kentte ölümüm üşür.
bu dağ taslaklarına bırakmayın,
sonram üşür.
ölümler kendi diliyle anlatılır;
yoksa akıbetim üşür.