Dağ Ve Dostu Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Karşısından bakarak geçirdi ömrünü, hep aynı dağın,
Arkasına hayaller bile kurmadan.
Güneşi tepelerden aşınca görürdü.
Doğduğu yere bir defacık varmadan.

Bir uykuyla uğurlardı günleri,
Ve bir açlıkla, karşılardı hayatı,
Sabahları,
Yorgun ayrılırken gözleri ışıklardan,
Ne bir şey anlayabildi hayattan,
Olmak ya da olmamak,
Ölmek ya da ölmemek bakmadan,

Şu dağ, şu koca dağ, şu dağcık
Bir gün daha dik dik bakmıştı yukardan,
Akşam oldu yine hayalleri hiç bir yere varmadan,
Tepesini aşamadan, yine aynı inatla,
Aşağıda kimler var bakmadan,
Dağ örterek üstüne yorgan gibi, sürükledi karanlığını.

O dağı seyretti ömür boyu,
Dağ onu gözünün önünde tutardı,
Ve sonsuz varlığıyla,
Ağaçları, kuşları, rüzgârları, taşları,
Kekik kokuları, otları, çamlarıyla susardı
Kucaklarken her şeyi bütün haşmetiyle,
Dağ bu cürümsüz varlığın,
Gözlerinden, kudretinden korkardı.

Eskise de yıpransa da, uçsa da,
Çığlara kapılsa da çığlık çığlığa,
Heyelanlarla aksa da uçurumlara bu dağ,
Kaç nesilden beridir insanoğluna,
Konuşmadan sır vermeyen bu dağdı.

Sevmeyi bilmez ve de gaddar ve soğuk,
Ve de kızgın ve de azgın dururdu,
Yine de bitmesin diye evrende neşe,
Sertliğinde kıpır kıpır aşk coşan,
Şırıl şırıl sular salan bu dağdı.
Itır katardı rüzgârlara,
Cırıl cırıl çekirgeler bitmeyen şarkılarda,
Böcekler, yarasalar, baykuşlar, kanaryalar,
Onlarla bu dağ ve bu insan,
Hep bir şeyler fısıldar,
Anlaşılmaz susardı.
Kartallar, akbabalar, doğanlar, şahinler,
Keskin gözleriyle bir hayat gibi,
Sıkılmadan usanmadan bakardı.

Asırlar boyu dağ ve dostu kral,
Ne bozabildiler kurallarını komşuluklarının,
Ne saltanatından vaz geçtiler krallılıklarının.
Dağ ve her zamanki eski dost,
Hazineleri de olsa milyarlarca ton,
Dağ, dağ oldu her zaman,
Ve de dostu kraldı.