Dağ Pınarı Şiiri - Kasım Kobakçı

Dağ pınarının, saf suyu,
Görenleri serinleten,
Görmeyenleri toprağa katan,
O saf su.
*
Sızarım yeryüzünün, her zerresinden,
Kimi berrak, kimi bulanık,
Damla damla birikirim, Mezopotamya’nın can damarlarında,
Birileri gelir, hayat verir bizden.
Nefes oluruz onlara,
Bütün susuzluklarına, hasretlerine,
Hiç durmayan akışımızla,
Kavuşuruz denizlere, denizlere...
Kimimiz engin yaylalarda,
Kimimiz kuytularda, oyuklarda,
Can oluruz onlara, geleceğe akmak için.
*
Ben bir pınarım,
Zemin yoksa, zemin oyarım.
Engel varsa, engeli aşarım.
Sessizliğin koynunda, bir name mırıldanan,
Duru aşkı yaşatırım.
*
Doğallık duruşumuzda, sözümüzde,
İlham oluruz bir türkünün ezgisinde, nefesinde,
İşlenir bir nakış gibi, sabrımızla.
*
Hayranım sizlere, berrak sular,
Yalın gönüllerde, yatak bulan,
Tükenmeyen, bir kaynak gibi,
Yerimize, yenisini bırakırız.
*
Yüksek tepelerin, yorgun taşı,
Anlaşıldığında anlamlanan,
Anlaşılmadığında, kendi kendine yosunlanan,
O yorgun taş.
*
Dururuz, bu toprakların temelinde,
Kimimiz sivrilmiş, kimimiz yuvarlanmış,
Sabır sabır diziliriz, Toroslar’ın sinesinde,
Bazıları gelir, yuva kurar bizden.
Güven oluruz onlara,
Bütün korkularına, kaygılarına,
Çağları aşan sükûnetimizle,
Uzanırız göklere, göklere...
Kimimiz ıssız yamaçlarda,
Kimiz harçlarda, temellerde,
Harç oluruz onlara, sağlam kalmak için.
*
Ben bir kayayım,
Rüzgâr varsa, rüzgâra direncim.
Zaman varsa, zamana sırdaşım.
Milyon yıllık, bir hafızayı saklayan,
Sarsılmaz bir hakikati taşırım.
*
Doğallık bakışımızda, özümüzde,
Anlam buluruz bir ustanın eserinde, biçiminde,
Yontulur bir heykel gibi, direncimizle.
*
Hürmetim sizlere, bilge taşlar,
Sessiz ruhlarda, ağırlık bulan,
Yıkılmayan bir anıt gibi,
Yerimize, başka bir sükûnet bırakırız.