Dağ Konuştu Suya

Dağ konuştu suya

bir eşkıya yatağının yer değişmesidir
korkusu zehir gibi kapkara bir eşkıyanın
sakin sular kararlılığına inmesi
kim bilmez
yeşilin yüreğinde gezinmeden önce suların
dağlarda eşkıya gezinmesini
dağların kanının çekilmesi
ovaların ırzlarını vermeye hazırlanması
ve dolunayın sinesinde sunması kendisini
her şeyin göz yumup susması niyedir
canlı ve cansızlardan önce
evrene suların hüküm sürmesinedir
toprağa can vermesi
adem künyelerini belirleyip bilmesinedir
su zordur ve doğanın ebesidir
zor sulara sevdalıyım, dağım
yüreğini emdiğim dağlarım
hep deniz rüyası görürler hazer
tepeler ve bedenler yassılanıp eskise de
onlar eskimez
düşleri mavi
basıp sırtlarına tepelerin ve parmak uçlarının
hep göğe yükselirler
denizi görme umudu hep diri mavidir
denizleri beslediğini inceden sezer
denize kelepçelendiğini
nereye atsa elini akar bir suyunu bulur
sular ben dağları ancak deniz için terk eder düşünür
ve durmadan hüzünlüdür
şurasından burasından gitgide
suların gümüş hançeriyle yara alır
duran bir suya dönüşen akşamları iple çeker
beklediği ay ışığını sudan çıkmış sayar
o sularki ağaçlara hayvanlara
çiçeklere ve dahi otlara analar gibi bakar
kuraklarda sadece hız keser
bir tek bozkırlar hüzün olarak alır içinde yerini
hepsinin ortak hatırladığı
ne kadar da yalnız olduklarıdır her biri aslında
bunu da gecenin gücünden anlarlar
bozkır acılığı ortak ağızlarıdır o dem
ahh ne olursa gecelerde olur
kuzey yanları buz tutar iklimi bozar
bir çırpıntı gelir oturur dağ yüreğine
alır başını gider bir dalgınlığa
kar tutan yanı daha görkemli olsa da ay ışığında
son suyu da gidip yastığını bulanda
kimsesizleşir bir kez daha dalgınlığında

dağ dediki suya
yüreğinde su damıtmak bir başka sızı
sırf bu yüzden katılaşır dağ yüzü
aya katar da sever gündüzü
bir de salkım saçak bulutsa
başında gökyüzü
o zaman dalgınlığı dağılır gider
sular da kullanmaz ağzındaki çığlığı
deniz düşü mavi kalır damarlarında
ve bilirmisin der su hangim kanar
Şehir bir ihanet boş böğrümde
nah işte oram kanar...