Dağ Kadını Şiiri - Robert Frost

Kadına o yer çok ıssız,
Çok yaban gelirdi.
Çocuksuz,
Bir kendi bir erkeği.

Evin ufak tefek uğraşı,
Başka işi yoktu kadının.
Çift sürerken tarlada, ağaç keserken
Ardında kocasının.

Yorulup dinlenerek
Yongaları toplardı,
Dudaklarında
Yalnız kendi için söylediği bir şarkı.

Bir gün kadın
Gitti dal kesmeye ormana,
Ta uzaklara, ki zor işitti
Adam kendini çağırınca.

Ne karşılık verdi – ne ses etti -
Geri de dönmedi kadın
Durdu, sonra kaçıp saklandı arasına
Eğreltiotlarının.

Bulamadı erkek, aradı taradı
Baktı her yerlere,
Kızın burda mı diye sonra
Gidip sordu annesine.

Birdenbire bir ışık benzeri
Geçti kafasından adamın,
” Demek ölmeden de
Ayrılması olurmuş insanın.”