Dağ Gibi Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Ben rüzgârda savrulurken…
Sen dağ gibi durdun arkamda.
Sesin bir umut gibi yankılandı,
Karanlıkta kaybolurken.

Ellerin tuttu düşlerimi,
Kırılmadan, dağılmadan.
Kalbinle ısıttın içimi, ben kendimden kaçarken.
Sen olmasan kim sarardı yaralarımı usulca?
Hangi söz, hangi bakış bu kadar candan olurdu?

Aşk da böyle işte…
Bir omuz, bir nefes, bir el.
Ne fırtına savurur, ne zaman unutturur.

Aşk, bazen bir sözde saklı,
Bazende sessizlikte büyür.
Senin varlığın yetiyor bana,
Kalbim en derinden gülüyor.

Gözlerin güneş gibi doğarken,
Bütün gece kayboluyor.
Ellerin avucumda kalınca,
Bütün dünya susuyor.

Sana baktığımda anlıyorum,
Sevmek, kök salmak gibi.
Ne rüzgâr söker bizi yerimizden,
Ne de zaman unutturur izi.

Sen dağ gibi dur yeter,
Ben gökyüzü gibi serilirim üstüne.
Sen nefesim ol yeter,
Ben ömrümü adarım sözüne.

Senin adını fısıldıyor rüzgâr,
Gecenin en derin yerinde.
Bir dua gibi yükseliyorsun içimde,
Her nefesimde, her hecemde.

Düşlerime serpilen baharsın,
Solmasın diye gözlerimde saklıyorum.
Zaman dursa, dünya değişse,
Yine de kalbinde kalıyorum.

Yollar uzasa, yıllar geçse,
Bir tek sende bulurum kendimi.
Senin sesin yankılanır ruhumda,
Gözlerin gösterir gündüzüme ışığı.

Sen dağ gibi dur yeter,
Ben gölge olur sararım seni.
Sen kalbime bir damla düş,
Ben ömrümce büyütürüm seni.