Dağ Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Dağ

yalnızlık insanın dağıdır

deneme yanılma yöntemiyle bile olsa
o dağa giden o dar patikayı
bir gün sen de bulur
tek tabanca
sen de çıkarsın o dağa

t’uzaktır dağ
korkuludur
yanı yöresi uçurum
zirvesi çığ silah pusudur

diz boyu kar kaplı o dağ da
acıyla büyüyen sevdaları
acı çekmesin diye sevdiğini vuran sevgilileri
ateşe sevdalı ateş böcekleri gibi ateşe pike yapıp
acısını ateşle dağlayanları görür
bu kan taşı şiirlerin neden yazıldığını
bu yanık bozlakların neden dinlendiğini
anlamaya başlarsın

ve zamanla
yere göğe sığdıramadığın acılarının
o kadar da ağır olmadığını fark edersin
fark ettik ce
acıların evcilleşip
soğumaya başlar içindeki cehennem

işte o zaman
beynin de sürekli davul çalan o şizofren şaman
bırakır davulunu
içinde dörtnala koşan o vahşi at
yavaşlar
kavimler göçüne inat
tersine bir göç hazırlığı başlar içinin steplerinde
anlarsın vaktin geldiğini

yıldızların göz kamaştırdığı gecelerin birin de
heybeni umutla doldurur
seni hiç yüksünmeden misafir edip
anaç bir şefkatle kucaklayan dağ’la
mahcubiyet ve minnet içinde vedalaşırsın

güç bela çıktığın o dar patikaları
gözü kapalı inerken
sessiz ve sevinçli çığlıklar fışkırır içinden
-merhaba hayat…
-merhaba aşk…