Çürümüş Kalpler Şiiri - Cahit Konut

Güçlü olan zayıfları eziyor,
Körelmiş vicdanlar, çürümüş kalpler.
Babasından bile hile seziyor,
Gerilmiş sinirler, çürümüş kalpler.

Hayvanlar doyunca akıllı durur,
İnsanlar doyumsuz, durmaz kudurur.
Her gün heybesine yalan doldurur,
Görülmüş hileler, çürümüş kalpler.

Tanrı sana akıl vermiş, öz vermiş,
Kafa vermiş, kulak vermiş, göz vermiş.
Ayak vermiş, bilek vermiş, diz vermiş,
Sürülmüş gerçekler, çürümüş kalpler.

Bir kere seçilen geri inmiyor,
Kaybedenin yüreğine sinmiyor.
Dolu gibi yağıp, bir an dinmiyor,
Dirilmiş öfkeler, çürümüş kalpler.

Sınırları karpuz gibi dilinmiş,
Kendinden olmayan, düşman bilinmiş.
Akıl, mantık dimağlardan silinmiş,
Yorulmuş beyinler, çürümüş kalpler.

Eşeklerin kürtününden inerler,
Mersedesin koltuğuna binerler.
Seni, eli yağda- balda sanarlar,
Kırılmış gönüller, çürümüş kalpler.

Kötülerle kör kuyuya gidilmiş,
Koyun-kuzu, kurtlar ile güdülmüş.
Yiğitler, zalime mahkûm edilmiş,
Burulmuş bilekler, çürümüş kalpler.

KARACAOZAN’a; hayin bakmışlar,
Geçtikleri köprüleri yıkmışlar.
Ellerine kelepçeyi takmışlar,
Serilmiş günahlar, çürümüş kalpler.

10 Nisan 2018 GÖLBAŞI