Çürümüş Çiçekler Şiiri - Üstün İzat

Güzel olmak sevgisi varya tümümüzde
Tümümüz en güzel olmak isterdik ya...

Yeşil yapraklardan gelişi vardı bir estiri estiri
Fidan boyu güzelliklerdi önüne diz çökmüşçesine
Bu çok ıraklardan gelen bir türküydü manolya dallarına
Ağır kokulardan Hindistan’dan belki adı bilinmeyen ülkelerdendi
Bir tanrı getirmişti ya da bir başka doğaydı sürüklediği
Takma bacaklıların beğenmediği ya da ezik tomurcukların
Bir uçsuz bucaksızlıktı dağ taş deme gitsin
Bir güzeldi hardal yaprakları bir tanrısına iyeydi ısırgan otu
Güneş bir doğuyor bir batıyordu öyle... Babilden kalmaydı

Bir gelincik nasıl kadifemsidir kara nakışlı
Bir gecede açıvermişti bir geceydi karanlığını veren
Işılar saçmıştı güneşte beğendirememişti kendini yine de
O esmeler değmesin diye yapraklarına beklediler
Kahredici güzel olmak tutkusu vardı ya tümünde
Tümü güzel olmak istediler ya
N’olduysa o süre oldu
Tümü oradaydı İsa’dan çok ötelerden

Dopdoluydu yeryüzü n’apabilirdi budaya bilirmiydi kendini
Budananlar oldu kökü kesilenler... oooh adım başı
Herbir hanımeli herbir karanfil yanında bir deve dikeni bitmişti
Hergün koparmalar vardı ya ta kökünden
Tüm ayıp yerlerini ve kutsal hormonlarını onlara bıraktılar

İşte nasıl da geliyordu şimdi yüz bulmuşçasına
Kötüler arasından nasıl da geliyordu elinde bir renk buketiyle
O çiçekler yok mu o çiçekler tüm onlar kandı görüyor musunuz
Bir bahar geliyor yakında süklüm püklüm nazlana
Tanıdın işte bak nasıl eşek arıları üşüşecekler
Bal yapan arılar gibi...

Bir derebeyi havası estirdiler o lale burçları üstünde
Biri de demedi ‘kes artık sineksi ezgilerini’
Gelsin istedi inanın çiçek kardeşlerim
Hem çok gelsin diye bekledi deve dikeni keşiş otu
Ama onlar size geldiler kandınız çünkü güzeldiniz iyiydiniz
-Güldü güldünüz ağladı üzüldünüz-
Ve şimdi çürükler içindesiniz....