Çürüme Şiiri - Önder Karaçay

Ölünce toprağın altında çürüyeceğim diye üzülme,
Toprak bizi çürümüş bir şekilde bağrına basacak.

Betonun içinde yaşayanlar çürüyor, altında kalanlar ise ölüyor,
Betonun içinde çürümeden ölenler toprağa bile gömülmüyor!

Zamanın ağrısı köksüzlük
Daha kendi dilinde vezir bile değilken
Başka dillerin şahı olma diyor sözlük

Kendini kendi yurdunda,
Yabanıl kılma çabaları

Bedevi ruhu köleliği
İnsana tüm pencereleri kapattırdı

Verdiğini geri alan kadim toprak
Anadolu

Kız verir, kız isterdi
Dolu tencereyi boş göndermez
Dolu gönderdiğini de asla boş geri almazdı

Bu kadim topraklar da her göz ayrı bir kedere yeni bir ilmekti

Anadolu gitmeden de görebildiğin bir yerdi

Anadolu insana yaşamanın nasıl bir nefes olduğunu anlatır
Bir tek çürüme hariç

Gösteriş budalası olmuş bir toplumun fay çatlağı deprem ürettiğinde

İlk lokmanın tadı
Bir ucundan diğer ucuna hiç değişmezdi

Küsmüş isen toprağına,
Çürümeyi başlatanın sen olduğunu
Unutmuş olduğun içindir

Hazır ol verdiğini geri alacak Anadolu senden

Aldı!

Sallantıda beşiğinin dışında,
Başka yerde arama öfkene neden

Çürüyen ve çürüten sensin sen

Bir filiz olup oğul vermedin
Çürümeden