Çünkü İnsanız Biz İnsanları Severiz

Geniştir gönlümüz bizim
Uludur bahçesindeki çiçekler
Renk renktir her bir çeşidi
Misk-ü Amber kokar
Mersin Ağacı gibi
Adı ulu kendi kısa ise eğer
Kırılınca bir dalımız
Gücenmeyi bilmez kalbimiz
Koca maziyi unutamaz
Bir çırpıda
Dönüp baksak
Bir ömür geçmiş ardından
Kıymaz gönlümüz bitirmeye her şeyi
Bir açık kapı bırakır kalbimiz
Çünkü insanız
En nihayette
Biz Âleviyiz
Ondandır bizim
Hüsnü-niyetimiz
Sevdik mi! ! ?
Allah’ına kadar severiz
Kin nefret nedir bilmeyiz
Besleyerek Dinimizden çıkmayız
Kıyamaz insana vursa da aleni
Biz Tanrıdan aldık emanet bu canı
Topraktan almışız bu bedeni!
Aydındır aydınlıktır yollarımız
Karanlıklar bize göre değil
Biz insanı yardandan ötürü severiz
Çünkü biz ondan geldik ona da gideceğiz