Çünkü Gitmek Kadar Yetimdi Seni Sevmelerim

Saat 3 olmuş

Ben yine aynı şarabın kırmızısındayım

Ağzımda ıslak yeminler

Beynimde senden kalan birkaç yitik kelime

Gözlerimde buruk bir pırıltı geçmişi andıran

Geçmişi tattıran.

Bir şeyler yapmalıyım

Mesela çiçekler ekmeliyim ufak saksılara

Duvarları maviye boyamalıyım

Ya da yastık aralarına sakladığım yerden çıkartmalıyım gözlerini.

Kirpiklerime düşen damlalarımı silmeliyim sessizce.

Kalpten sökülüp atılsa atılırdı aşk

Öyle ‘bırak gitsin’ diyince atılırdı bir kenara iki çift söz

Ama bırakılır mı sıcaklığı bulaşmışken eller

Silmek olur mu gözleri bir hiç için

Sözler kırar

Dudaklar acıtır

Gözler öldürür

Acıtarak, acıyarak.

İkimiz; biz sandığımız, bizi oynadığımız

İki kişi

İki kalptik

İki kelime

İki hece

Tek cümlede birleşen.

Yakınındayım

Bunu biliyor gibi bak gözlerime

Anla sözlerimi

Bak, sana anlatacağım şeyler var beynimde tasarladığım

Tutacağım sözler

Sarılacağımız akşamlar var farklı gün batımlarında

Ellerim sıcakken tut

Hiç bırakmamacasına

Tut ki; beklediğin sözleri söyleyeyim hiç ummadığın bir zamanda

Tut ki; kutulara kapattığım ismini salayım gözünün önünde

Tut ki; öznesi ‘biz’ olan cümleler dökeyim eteğimden.

Yüzümde senden kalan silik anılar

Anılardan kalma buruk bir tebessüm dudaklarımda parçalanmış

Elimizde bunlar var

Bir de aynalardan kaçan yorgun silüetin

Bu üç şey yetmez ki sana dokunmama

Dokunmak değiştirmez ki zamanı geri sarmaya

Ölüm gibi uzaktım sana

Ve doğmak kadar yakın

Başımızı okşarken kanattık birbirimizi.

Masallar anlattık

Sonu olmayan

Aslında hiç başlamayan

Ağlatan

Boşver.

Zaten ‘gitmek’ bir şey değiştirmedi.

Çünkü ‘gitmek’ kadar yetimdi seni sevmelerim.