Cuma Şiiri - İsmail Akyüz

Odam güneşin sıcaklığını taşıyor
pencerem camlarına kadar gökyüzü
yaşlı bir denizin dingin sessizliğinde
dünyanın getirdiği bilinmezlerdeyim
gelip gidiyor hiçbir şeye ermeyen aklım
çıkmaz sokaklarıma kapı arıyorum
doğmak yaşamak sonra da ölmek
tenimize yapışıp kalan bu emanet can
hak edilmiş bir ödül mü ceza mı
bilinmedik bir zamandan kalan
tükenesi bir ömrün içinde olmak ne
bir bukağıya sımsıkı sarılıp yaşamak
bir bedene tutsak olmak ne
ağaçlara bakıyorum dallarına yapraklarına
çiçeklerine meyvelerine
hayvanlara bakıyorum kuşlara böceklere
yoldan geçen kediye köpeğe
onlarda mı bu yaşamın içinde tutsak
sonra şu dünyada sürüp giden düzen
fark etmiyoruz bile doğada yaşananları
bir insan bir ağaç bir hayvan ne kadar benzer
olduğun yerde kala kalmak mı tutsak olmak
dallanıp budaklanmadan mı
meyveye durmadan mı yaşamak
toprakta defalarca can mı bulmak
ya özgür olmak ne