Çukur Şiiri - İlyas Kaplan

çocukken hiç atlamadım bir çukurun üstünden
ben çocukken çok çukur vardı
her çocuk denemeden vazgeçmez
ama ben hiç denemedim
denemek isteyip ,istemediğim hiç aklıma da gelmedi

oysa bilmek yaşamak değildir her zaman
söylenmeyeni, gizleneni, sır kalması gerekeni.
hangi yalanlara hangi doğrulara
çukur kazarım her gün

canımın yanmasından çok
bir çukurun içine düşmekten korktum
tüm ağlamalarım çukuru geçemiyeceğimden
hani çocuklar vazgeçmezdi ya denemekten
vazgeçen çocuklar çok çabuk büyürmüş ya
ne kadar uzağa atlamaya çalışırsan çalış,
düşeceğin yer yine bir çukur
biraz daha büyüdüğümde başaracağım...

kazdığım çukur gibi yenik düştüm
kaç acıdan ,kaç ağlamadan sonra
oysa hayatın dengesidir çukurlar
bu hayatta her şey bir denge değil mi
ölüm, kalım arasında
iyi , kötü arasında
konuşmakla susmak arasında...
denge bozulursa felaketler kopar

bir yusuf gibi
bir gün bende bir çukura düşeceğim
o günde benim kurtuluşum olacak
o gün bende büyümüş olacağım
her çocuk gibi

redfer