Çuha Çiçeğinin Bıraktığı Yerden

kutsal bir iğneyle kazıyor
dünyanın toprağını
çocuklarımız nerede
nerede çocuklarımız
diye bağıran kadınlar
sütdişlerini sakladıkları
oğullarını
ve kızlarını
kanlı bir mercan gibi
kendine işleyen topraktan soruyor
hangi ülke kadınları
bir kuğuyla başlıyorsa
çuha çiçeklerinin bıraktığı yerden
dillerini bilmeseler de başka kadınların
ve onların
ilkokul defterleri ya saklanmış
ya saklanmamış çocukların
bir denize gizlenen yasak kitaplarını
hep azınlık kalacak bir leylağın yenilmez kakülüyle
dağlıyor o kadınlar
o kitapların gümüş servili cildini
hangi ülke kadınlarıysa
ayın mazbatasında adları yazılan
onların dilinden bir şarkı söylüyor
çoban yıldızını kendine gömen bir gece
dağınık saçlarını
gözlerine mil çekilmiş
bir zindan karanlığına tarayan kızlarının
at kuyruklarını yukardan toplayan kadınlar
koyu kırmızı boyunlu bir kazak örer gibi
anlamını bir okyanusun denize açıldığı yere gizler
bir defne yaprağını delil diye gösteren
yağmur kuşlarının yakuttan bekleyişi
kurşun gibi iniyor sesin yuvasından
nerede çocuklarımız
çocuklarımız nerede.