Çözülmez İnsan Şiiri - Hüseyin Sönmez

Kendine en yakınsın,
Hep kendinden kaçarsın,
Ruhunla bedeninde,
Hep bir savaş yaşarsın.

Kimi zaman üzülür,
Kimi zaman coşarsın,
Biliyorum seni ben,
Sen çözülmez insansın.

Seninle vahşet zulüm,
İçinde hep kol gezer,
Dalgalanır duygular,
Bazen insanı üzer.

Galip gelirsen eğer,
Nefsin isteklerine,
Kavuşursun bir gün sen,
Güzel dileklerine.

Uzak durma kimseden,
Esirgeme selamı,
Fazla samimi olma,
Bırak boş laf kelamı.

Bir gün kapı açılır,
Girersin sen aniden,
Belki mutlu olursun,
Kurtulursun kendinden.

Senin derdin kendindir,
Senin sevgin kendindir,
Diz çök artık tanrıya,
Ruhunu sen sevindir.

İstersen verir sana,
Döndür yüzünü ona,
Hayat verir her cana,
Sen çözülmez insansın.

Tanımazsan kendini,
Yıkmaz isen bendini,
Tutmaz isen andını,
Sen çözülmez insansın.