Çözülen Hayat Bağı Şiiri - Ahmet Kırımlı

Şimdi senden uzakta elimde kağıt kalem
Sevgiye dokunmadan nefretten yazıyorum
En derin uykusunu uyurken bu alem
Ben uykudan firar edip adına kızıyorum

Odamda bir hazan mevsimi ki yakıyor
Masamda bir resmin var bana bakıyor
Bir bakışın gör ki bir ömrü yıkıyor
Uzun bir yolculuk var bana seziyorum

Daralıyorum, düğmelerim açık oluyor
Bakmam aynaya rengim hep kaçık oluyor
Saatim her zaman beşi geçik oluyor
Ashabımı birde bunlara bozuyorum

Küllüğüm sigaramla dolup boşalıyorken
Kadehim sorhoşluğumla bocalıyorken
Üstüne sen hala gönlümde yüceliyorken
Sana yetmiyor gücüm,kendimi eziyorum

Duvardan tablonu indirdim çoktan
Derdime dert ekleme diye hiç yoktan
HAlbuki aklımda senin her noktan
Her gece seni yüz kere çiziyorum

Kavga ettim herkes ile dostum kalmadı
Deli gönlüm gayrısını yaren bilmedi
Verdim canımı azraile oda almadı
Kendi mezarımı kendim kazıyorum

Bir veda mektubudur sana yazdığım
Bir hatıra şiir harf harf dizdiğim
Kan revan oldu işte beyaz yastığım
Hayatla olan bağımı sessiz çözüyorum