Çorak Teninde Güller Açardı

Tüketilmiş bir ömrün dökülmüş sıvaları gibiydi yüzü
Ruhunun derinliklerindeki denizlerde korsandı düşler
Bir tutam yalnızlıktı adı, önce saçlarına üşüşürdü gün
Ruhunun sarnıçlarından onca sular nehirlere dökülmüştü.

Sorgular, yargılar, bilinmez davalarla yıprandı bir ömür
Müebbet ayrılıkların parmaklıklarında üşüdü nasırlı elleri
Kınalı saçlarından kervanlar geçti, adına türküler söylendi
Bedenindeki düş izleri hiç iyileşmedi, başkaldırdı, ölmedi.

Soğuk gecelerde çok üşüdü bedeni, çığlıklar onu tüketmedi
Dudaklarındaki madımak ülkülerle büyüdü, asla pes etmedi
İklimler değişti sofrasında, yoksul tükenişleri hiç hazmetmedi
Gönlündeki görkemli ve doygun sofralarda nice açları ağırladı.

Tükendikçe kendine sığınan bir masaldı, sandığında oyalı yazma
Acıyı kirmenden geçirdi, kin yetiştirmedi asi yüreğinin ovalarında
Bol kepçe bir yaşamak helalleşmesiydi içtiği, kayıp mezarlıklarda
Sevgiyle sardığı kuşaklarda anıları saklardı, yaşardı hazin toklukla.

Sevgiyle kaynayan kazanlardan bir kepçe düşerdi kimi insan payına
Çorak teninde güller açardı, mutluluk harmanları kalkardı kırlarından
Dolu bir ömrün öykülerini dinlerdiniz, suskun ve aşina dudaklarından
Yarına ertelenen umutları taşırdı ellerinde, sevinç taşarken yanaklarından.