ÇORAK Şiiri - Kadir Dural

Ne öğrendimse kuşlardan
kapılar açılır-kapanırdı kuşlardan

sen bu şehri çok öptün
alkışları büyüdü büyüdü
bir güz biriktirdi dudaklarında
taş yontan adamların hatırasını gördün
çınlayan odalarda
bir denize karşılık buruştu bir gök
sen ey güzel dakikaların çeşmesi
senin yağdığın mıydı bu!

evlerin aydınlığını sözler örmedi
ve hıçkırıkların duyulduğu
bu sutunları ben dikmedim
kadınlardı erkeklerdi bilmiyordu
ateşin içinde yanan ateşi
ve ne yapsa gelemezdi
söylemek zamanına
solardı camus'nun kafka'nın rengi
bir etek serüveninde
öpüşünü bekleyen şehirler gibi

şimdi dalgın bir adamı dokuyor kuşlar
akşamın saçaklarında
saatleri kırmak duruyor bir yerde
gözlerin bu ağır yükü boşaltması
susmak ödevindeyim çünkü
toprağa ve sana

sen ey şehrin sevimli kedisi
katladığım içimde tuttuğum
bana bir dağı anlat
çocuklarımın sesini!