Çöplük Şiiri - Faruk Emre Özünlü

her gece kendimi öldürürüm
uyanışlarım kanımda boğulur
nefret kıpırdanır
hatırlayamam rüyalarımı

bedenlerden geriye kalan kanlar akıyor
yeraltından
boğuluyor bütün yılanlar ve toprak

bildiğimiz şeyler değiştirmiyor hiçbir şeyi
zaman parçacıklarına tutsağız
bütün parçalar korkunç bir masal
dönüşüm yok
bir sonucuz
sonucun alacağı öç yoktur.
yolun üzerinde bir intihar varsa mutlaka kullanılmalıdır.

gecede bile gölgeler ararsın
sokaklarda yankılanır bütün
düşlerinin ayak sesleri
buz tutmuş bir ayna kırılır köşe başında
buz sarkıtlarının altından geçerken hayatın
ağlamanın faydası yok, dinle;
yalnızsın… yalnızsın…
kırk yılda bir neşeyle uyanacak olurum
der demez gölgeler üşüşür başıma
nefret yürümüştür uykuyu.
kaç kırk yıl vardır ki ömürde
bir ömrü toplasan ne kalır elinde…

hatırlamam sabahları düşlerimi
gece kendimi öldürmüşümdür
uyanışlarım kanımda boğulurken
nefret kıpırdanır…

Mayıs 2005 ankara