Cömertlik Şiiri - Mehmet Ali Var

Rezzak’tan yoksulu emanet bilip,
Şefkatle mahrumu sevip sarmalı.
Dünya sevgisini yürekten silip,
Yüz akıyla yüce kata varmalı…

Yaratan cömerttir, sever cömerdi,
Hoş görmez cimrilik eden bir ferdi,
Müslümana derttir mü’minin derdi,
Her hâlini alâkayla sormalı…

Cömertlik, hâcetten artanı vermek,
Îsar, fakirken de fakiri görmek,
Gaye verebilme hazzına ermek,
Sehâvet mülküne her dem girmeli…

Hasislik, kaplamış bugün her yanı,
İnsanlık, maddeye satmış vicdanı,
Herkes mahir birer hesap uzmanı,
Sarmış gönülleri çıkar sarmalı…

Mal ve mülk her kula çetin imtihan,
Hüsnüyle insanı cezbeder her an,
Mala sahip olup, esir olmadan,
Ezelî vaatte sağlam durmalı...

İnfak, Hüdâ emri, Nebî sünneti,
Ecdâdım vakıfla yapmış hizmeti,
Kişi bağışla hak eder cenneti,
Allah için varı yoğu vermeli…

Diğergâm olmalı sevgide, sözde,
Fedakârlık hissi büyüsün özde,
Misafirsiz tek gün geçmezdi bizde,
Halil sofrasından bolluk dermeli…

Varoğlu; veren el, dâim üstündür,
Cimri olan kıyamette üzgündür,
Huzur ancak cömertlikle mümkündür,
Artık insan, bu gerçeği görmeli…