Çölünü Gökyüzüne Taşıyan Mecnun Prömiyeri

Kader diye sürüldüğüm alnın
öperken secdeyi her kıblegahta,
leylaya çalan her çölde
mecnuni bir iz bıraktım.

Varlığın mayındı,
yüreğimle bastım üstüne.
Otopsi istemeyen aşkın yatağında kaldı ruhum
en büyük esaretti
çölündeki kumları saymasaydım.

Zordur;
eşgali aynalara yansırken
yokluk olarak görünen sevdayı,
sonsuz derinliğiyle bir renge boyamak.

Sen yine de
çarptığım kayalara sor beni,
zamanın kıyısından düşerken tutunduğum
adını kazıdığım
ağacın dallarına dikenlerine
an kesiği avuçlarıma sor,
törpülenmiş yanlarıma,
uçlarından fışkıran nefti yalnızlığımın
koyu melal saçlarına,
secdeye uzanırken ellerim
niyazıma kattığım sancılarıma,
yürüdüğüm patikalar boyunca düşürdüğüm
can kırıntısı nazarlarıma;

Çarpıldığım yüreğine sor !


Deniz kokan avuçlarına bırakırken dudaklarımı
gözyaşı levhasıydım
geride bıraktığım şehrin
ve öylece kalamadım ya
bir nefes gibi adınla,
bütün camların buğusuna
secde edişim ondan.

Sen ki
içimin hazine sandığına emanet
saklımdaki sedefsin,
gözümün karasına sürme diye
ışığından çektiğim.

Lahm eyle yüreğimi gevheri ellerinle,
ruhum ruhunun potasında erisin
ve dirilsin mananın müzehheb nakışında!

Aklıma zamansız her yağışlarında
yüreğimdeki karanlık kuyulara dökülen
nar-ı beyza tebessüme sor beni!

Kalbim avuçlarında atsın diye
ihbar et,
köleliğin kaldırıldığını bilmeyen bedenime.

Nabzımı zorlayan
usul usul ırayıp
sorgusuz infaz eden
gözlerine sor !


Sen ki
kalbimin üstüne koyduğu
avuçların şifasıyla iyileştiğim
s'aklımdaki özlemsin,
içimin süveydasından damıttığım beyazım
dudaklarından yokluğunu öperken
hasretimsin!

Tepeden tırnağa titreten bakışlarının
her gece sığındığım gölgesinden sor beni.

Yüreğinden Sor!