Çölün Ortasında Bir Lale

Bazı çiçekler bazı topraklarda yetişmiyor
Laleler, mesela, çölün avucunda soluyor.
Köklerini uzattıkça, kumlar ateş yağdırıyor,
Damarlarını kurutuyor
Dudaklarından düşen bir "Ah!"
Bir tohumun çatlayışını andırıyor

Sen baharın gözbebeğiydin
Rengin, ovaya yayılan bir şarkı.
Ben ise kurak bir tarlayım,
Yağmur bile dualarımı duyunca
Yönünü değiştiriyor.

"Neden tutunamadın?" diye soruyor gece,
Yıldızlar dökülüyor sessizce üstüme.
"Çünkü," diyorum, "toprağım tuzla boğulmuş,
Her tohum, bir vedaya dönüşüyor…"

Baktıkça sana
Gövden kumlara yenik düşüyor,
Yaprakların bir mektup gibi katlanıyor rüzgârda.
Misk-i amber gibi kokun,
Bir çocuğun ellerinde unutulmuş bir tekerleme.

Biliyorum,
Başka bahçelerde açacaksın
Bir sera camında ıslak,
Bir vazoda ölüme süslenmiş
Ama bu çöl,
Avucunda sıktığı kumlarla
Bir lalenin kalbini gömmeyi
Asla unutmayacak…