Çöle Sürgün Serbest Şiiri - Fahri Bulut

ÇÖLE SÜRGÜN.
Tüm canlılara yetecek kadar sevmiştim seni.
Gündüzlerde güneş, gecelerde yıldızlardı tanığım.
Yeminler içmiştik, denizler kadar.
Sözler vermiştik, doruklar yüceliğinde.
Ellerimizi basıp, birbirimizin kalbine,
Horoz ötümlerine değin uykusuz.
Buz gibi sularda yıkamıştık,
Perçinleşen gözkapaklarımızı.
Mehtaplı gecelerdi, bitmeyen şarkımız.
Ortak tutkumuzdu, Zeki Müren.
Hala bir dörtlüğü çınlar kulaklarımda.

(Bu çeşme, ne güzel çeşme,
Su içecek, tası yok.
Kırma insan kalbini,
Yapacak ustası yok.)

Bilsen, bir dağ başı kadar, yalnızım şimdilerde.
Çöle sürgün bir bedevi kadar yorgun,
Seraplaşıyor kararan gözlerimde ufuk,
Sürükleniyorum, dizlerimin dermansızlığında.
Kızgın kum tanecikleriyle yerlerden..yerlere....
Uzatıyorum ellerimi, tutarsın diye.

Kerbela çöllerindeki canlar geliyor aklıma.
Fırat’ın sularından mahrum edilen,
Kurumuş tükürüklerinin ıslatamadığı,
Çatlak dudakları, kavruk yüzleri,
Su… Su… Diye ağlayan masum yavruları.
Yezit’in, kini gibi kızgın çöl,
Dağlıyor yüreğimi, kabartıyor öfkemi.
Hüseyin ve ehlibeytine yapılan zulüm.
Haksız ve adaletsiz bir kavgada,
İnsanlık için, verdiler canlarını.
Ne yazık ki davaları kaldı mahşere.

Ben de teslim ediyorum, tatlı canımı,
Aşkın için verdiğim kavgaya.
Dilerim, bizimde sonumuz benzemez onlara.
Davamız burada görülür, kalmaz mahşere.
Kalmaz mahşere… Kalmaz mahşere...
18 HAZİRAN 2006
FAHRİ BULUT RIZAOĞLU