Çöl'ün Kızı-2 Şiiri - Aslınaz Üstün

ÇÖL’ÜN KIZI-2
Hangi yolcu acıyı koyar ki heybesine?
Ve hangi yolcunun katığı aşk ola?
Suyunu tuzlu; ekmeğini katran saya!
Cesareti var mı ben-i Âdem’in?
Hem; yana yana.

Hâcer biliyordu…
Asırları taşan bir vaveyla gibi biliyordu!
Biliyordu ki içi yana yana:
‘Kimi seversen sev; bir gün mutlaka ayrılacaksın’
Bir ağulu hançerdi bu söz Hâcer’e….
Zahir miydi batın mıydı?
Öz müydü söz müydü gerçekliği can yakan?
Arşta mıydı umutlar, arzda mıydı rüyalar?

İbrahim kader miydi?
Ebedin hediyesi ateşleri gül eden adam mıydı?
Gülü dile getirip bülbülleştiren miydi İbrahim?
Kader ibrahimî miydi hacer’in yazgısıda?
Yoksa kader silinmezin mürekkebiyle Hâcer miydi?

Hangi yolcu acıyı koyar ki heybesine?
Hangi yolcu bakar da derin derin yıldızlara
“tevekkeltü teâlellâh’ diyecek kadar Hâcer’dir

Sare Hacer’e; Hacer Sare’ye hayran…
İbrahim yazgısında iki ceylandı bunlar.
Sırlı aynanın sırlarıydı;
İbrahim bağının nadide gülleriydi;
Vahdet-i İbrahim’e akan beyaz ve mavi Nil
Dicle ve Fırat’tı bu ceylanlar.
Güneş ve aydı.
Geceyle gündüzdü.
Okla yaydı.
Sazla mızraptı.
Sol yandı her dem.
Aşktı…
Aşktı Fenafillaha ulaştıran…

Hangi yolcu paylaşmayı koyar ki heybesine?
Kader …
Kader diyordu Hâcer…
Bazen nedenler bir kor olup düşerdi ruhuna.
Yanardı Hâcer İbrahim’in atıldığı ateşte.
Nemrut’tu tüm sorular; ateşti tüm çıkmazlar.
Her sual mancınıktı Hâcer’i ateşe atan…
Bu ateş sönmüyordu EY HAK…
Sönmüyordu işte…
Gelmiyordu Cebrail şimşek gibi
Sormuyordu ‘var mı bir isteğin ‘diye
Hâcer neyi isteyeceğini biliyordu ama…
Kimse sormuyordu: ‘ Ne istersin çöl’ün kızı’
Kimse sormuyordu.
Sesini, nefesini kimse duymuyordu.
Kendisi bile duyamıyordu bazen yaşadığını…
Hâcer yorgun,Hâcer bitkin, Hâcer suskun.
Gecenin ayazında,
Çöl sürgünü bir yürek…

Hangi yolcu hasreti koyar ki heybesine?
Hangi yolcu bakar da derin derin ufuklara
“tevekkeltü teâlellâh’ diyecek kadar Hâcer’dir

‘Halil’im, İbrahim’im, Sevdiğim…
Sen önüme düş; ben yürürüm ardından.
Sen denizim ol ben ırmağın.
Sen Çöl’üm ol; ben vahan.
Sen bulutum ol, ben yağmurun.
Sen hilalim ol; ben halen.
Sen ateşim ol; ben korun.
Sen Arşım ol; ben arzın.
Sen canım ol; ben cananın.
Sen Sen dalım ol; ben gülün
Sen Halil’im ol; ben Hacer’in’
Der de boyun büker çöl’ün kızı…
İbrahim susar.
Susmalıdır çünkü.
Çünkü aşk susmakla başlar.

İbrahim susar, Hâcer susar.
Yerde arz, gökte arş susar.
Dalda gül, bahçe de bülbül susar.
Doğuda tulû, batıda ufuk susar.
Şimâlde çoban yıldızı; semada pervin susar.
Nemrut susar; yakılan ateş susar.
Gökte melekler ağlar; kundakta İsmail susar.

İbrahim yürür…
İbrahim yürür; Sare’ye doğru.
Atılan her adımda evren yürür.
Bir nazlı ceylanın duası yürür.
İsmail ağlar; Hâcer yalnızlığı verene sığınır.
Kainat bir kadere doğru gebedir artık.
Vakit hicran, zaman hasret, dakika asırdır.
Dizleri üstüne düşer Hâcer.
Toprağa düşer yıldırım…
Ok atılmış: sahipsizce uzaklaşır bilinmeze.
Bu çığın önü alınmaz:
Akar yanaklarından her ‘Halil’i’ andığında…
Her Halil’e yandığında
Ve her serabı Halil sandığında…

_‘Kim emretti’
_’Allah emretti? ’
_’Haydi git Halil’im Sahibim O’dur.’
_’tevekkeltü teâlellâh’’
Var GİT…

Şu üç harfin bir araya gelmesi öldürür sevenleri.
AŞK gibi yakar…
Aşk gibi ağlatır…
İnletir.
Günler bekleneni getirecekse;
Ayrılıklar namustur!
Güneş her doğuşta vuslata koşacaksa;
Sabır kutsaldır!

Muhammedî bir kaderi getirmek için;
İbrahim yürümelidir.
Hâcer yürümelidir.

Hangi yolcu yârini koyar ki yüreğine?
Hangi yolcu bakar da derin derin seherlere
“tevekkeltü teâlellâh’ diyecek kadar Hâcer’dir.
Hangi yolcu…