Çöküşün Ardından Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

Kavuşma gerek!
Yürekler olan…
Ayrılık kelimesi yer almayan bir hayat gerek!
İnce, sarı yaprakları olan ağaçların arasında yürümek gerek…
Yağmur kokuları arasında çiçekleri ayırt etmek gerek…
Tertemiz olan…
Aslında; insanların birbirine saygılı olduğu bir dünya gerek…
Neden susuyorsun dediler…
Şaşkınım da…
Sadece suskun değil!

“Bazen susmak gerekir konuşmak için…”

Bu ahir zamanda bize hep anlattılar, söylediler.
Konuştular, konuştular ve yine konuştular…
Hep anlattılar…
Hiç okumadılar…
Ya da hep başka okudular…
Biz büyüyünceye kadar okumuştuk oysa…

Ve dönüp dedim ki: “Bizim okuduğumuz hiçbir kitapta
yapmadan söylemek yazmıyordu.”

Sesimizi duyurabilsek yetecekti…
Bir olsak yetecekti…
Belki beyaz güvercinler gökyüzünde toz bulutlarında değil, masmavi denizler üzerinde uçacaktı…
Güneş ülkesinde mavi gökyüzü olmaz mı sanıyorlar…
Bize imkânsızı prangalarla dayatıyorlar…
Yazdıkları senaryo yanlış, kirli, sahte…
Şu yeni düzen kurucularının, ne savaşları mertçe, ne de barışları…
Bir de söylemleri var…

“Savaşı mazlumlar.
Barışı zalimler yapıyor.
Zındık ise bu hikâye tuttu sanıyor…”

Kardeş, kardeşi öldürdü…
Müslüman, Müslüman’ı…
Sonra pişmanlıklar…
Yazıktır…
Günahtır…
Kavga yapmayalım kardeşim!
Bu bize en büyük ziyandır…
Düşman fitnesidir bu!
Hedefler büyük…
Ufuklar geniş…
Ama yandaş yok!
Beyinler uyuşmuş…
Yalvardık, uyandıramadık dostlarımızı!
Hep hüsrana boğulduk…
Dostlarımızdan sınav olduk!
Düşmanlarımızı çözdük.
Fakat sınavımızı yakınlarımızdan kaybettik!
Yolumuz uzundu, yükümüz ağır!
Sınavımız zor!
Derdimizi anlatabilsek yetecek…
Ama nefs var, şeytan var!
Ve dostlarımızın bazılarını kendine yandaş yaptı…
Sözlerimi sustururum bazen…
O zaman anlam kazanır bakışlar!
Uzaklara bakarım…
Savaşlara kızgınım!
Arkamda tüm insanlığın kayıplarıyla…
Dokunsalar ağlayacak gibiyim!