Çöküş Martı Çığlığı Şiiri - Ayşe Uçar

dalgıç kuşlarının
"tam tam" dansıyla uyandı
hırçın yüzünde ağdalı köpükler
taşkın eteklerinde bi dolu öfke
ejderha kuyruğu gibi sallandı deniz

ahraz kayalarsa yosun kokulu saçlarını
maviliklere savurdu...

.....

susak
toprak
bulutsuz gök
terli hava

oysa kadın üşümekte
en sivri kayanın parmak ucunda
birazdan dalından ayrılacak yaprak kadar sarı
yükseklerde salınan bayrak gibi nazlı...

hâlâ uyuyan sahile inen
gözleri yağmur kadar ıslak...
sardunya kızılı saçları rüzgârda ıpıl ıpıl

kadın/da
tır dolusu öfke
kuzey kutbu kadar soğukluk
usunda hiç dinmeyen ağrı...

ardında
gürültü uluyan bir şehir
ruhu kirli sokaklar, dudağı karanlık kusan
kötürüm insanlar...
umutsuz yarınlara köle çocuklar

.....

gün
usul usul yol alırken
dağların doruğunda gökçe durgunluk
eteğinde yüzü düşmüş sarı çiğdemler
sanki... hüzünlü v/edanın sesiz hıçkırığı...

susak
toprak
terli hava
üşüyen sessizlik

kadın
ince bilekli kollarını
son kez kanatlandırırken maviliklere...
kulağında ıslak kumların yırtık ezgileri

işte ışık
işte ayna
suya yansıyan harelerde kaybolan varoluşun, iç çeken yankısı
kadının buzlaşan ağırlığı, taşlaşan yüreği...

son nefes
göze inen son perde

......

yine de
yok ki...aldanmışlığın çaresi, kirletilmişliğin arınması
taşarken sular, yıkılırken tüm duvarlar...

ve
hep martılar çığlık çığlığa...

19/04/201