ÇÖKEN KARANLİK...
Bir şeyler aramıza girip duruyordu
Aramız da olmasi gereken olmuyordu
Kalbimize Işıklı bir sevinç koyan
İç ormanlarimizin kaçınılmaz gecesi gibi
Üzerimize çöken karanlık
Daha da çekilmez oluyordu
Aydınlık olan sevgi ateşi
Devamli karanlıklar yüzünden soluyor
Aşkin Karanliğa hiç tahammülü yok
İsimlerden birisi Huzun,diğeri aşk
Akla gelen ilk isim muhabbeti aşkin
Karanlikla uyumu mümkün değil
Alni, şakaklari, göz kapaklari
Alni terden ıslak, dalgali saçlari
Belliki karanlık hep vardi
Ben onun adini yeni koyuyordum
Adi konulmayan düşünceler var olmuyordu
Karanliğin adını koyunca
Varlığı tamamen kayboluyordu
Olsun !
Bir yol beni nereye kadar götürecek
Bilmiyorum ?
Dil söylemeye yetmiyordu
Sözün adini koyamiyordum
Ama sevgimin adi varda
Karanlıkta kayboluyordu.
30 Mart 2020
Selami Sagir.
Kayıt Tarihi : 30.3.2020 11:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!