Çokça usulca demir atmıştım yamaçlarına,
Belki kadar mümkündü tüm imkansızlığım..
O çiçek açacak o bulut dökülecek sandım gökten..
Bilmem belki de buna çokça inandım...
Döndürür başımı ah bu belirsiz sanrılar..
Demiri alevden bugünü dünden alırlar..
Yazgının kalemini kırınca tanrılar ,
Döküldü dilimin ucuna o inanmışlıklarım..
Bahçesine koştuğum yalnızlık girdabıysa
Kaybının da çıkmazımın da canı sağolsun..
Desem ki sesin yuva yapmış ölü diyarlarımda
Asrın kabahati olsa da yaslanırım duvarlarına
Ve kucaklarım koşulsuz inançlarımı..
Az dizgin çokça yorgun adımlarımla
Gideyazdığım çakıl taşlı o yollarda
Umudumun kırık can hareleriyle
Valizim dolu , yok yere inanmışlıklarımla
Ağır adımlarla ilerlerken başım omuzlarımda
Çokça özlem bütün inandıklarıma..
12.06.2023
Nurşen Örkün
Kayıt Tarihi : 14.7.2023 13:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlam doluydu ve anlatımı mükemmeldi.
Değerli kalemi yürekten Tebrik ederim.
TÜM YORUMLAR (1)