Çok Zor Şiiri - Özdemir Burun

Köye gideceğim bugün,
Hiç mi hiç yoktan, gitmek,
Zor işte, çok zor.
Hele eşimden, oğlumdan ayrılmak,
Onları yapa yalnız bırakmak,
Zor işte, çok zor.
Dün gece hiç uyuyamadım.
Hep onları düşündüm.
Hiç mi hiç düşünmemek,
Zor işte, çok zor.
Otobüs beni bekliyor baktım,
Koşuyorum arkadan da hanım,
Şimdi gideceğim, gitmek,
Zor işte, çok zor.
Otobüse bindim.
Kalktı gidiyor artık,
Bütün tabiat geri gidiyor sanki,
Kömür gözlü kalem kaşlı,
Siyah kıvırcık saçlı,
Kucağında da bir çocuk,
Yalnız kızıl saçlı,
Çamdan çama sislerin arasında,
Uçuyorlar sanki.
Otobüsle yarış edercesine,
Otobüs gidiyor,
Onlar gidiyor,
Ben gidiyorum, gitmek
Zor işte, çok zor.
Geçtik Bolu dağını
Yol üstünde,
Gerede, Kurşunlu,
Kızıllar sanki peşimde,
Mavzerleri kurşunlu,
Kurşun gelir,
Ben giderim,
Kaçıp gitmek,
Zor işte, çok zor.
Sonra Tosya, Osmancık şu,
Kızıla boyanmış sanki toprak su,
Ne bereketli şu Suluova,
Taşlar arası Amasya, Taşova,
Dağlar arası ırmak akarya,
Hani? çoşkulu yol boyunca,
Irmak akar,
Otobüs akar,
Akıp gitmek,
Zor işte, çok zor.
Daha ileride,
Reşadiye, Şebin, Alucra,
Benim memleketim işte bura,
Tâ.. İstanbul’dan Alucra’ya,
Geçtik onca köy, kasaba,
Gördüm her beldede,
Onlarca minare,
Yükselir semaya,
Yolculuk var sanki Ay’a,
Her beş vakitte,
Çıkılır Miraç’a
Dualar gider Allah’a,
Dualar gider,
Ben giderim,
Allah’a gitmek,
Zor işte, çok zor.
Köye çıtım ki kar yağmış,
Karşıki dağlar bembeyaz
Kızıllar sanki beni sarmış,
Ölüm korkusu yok,
Yalnız soğuk, ayaz,
Sana gülüm sana gelmek,
Zor işte, çok zor.
Bana yabancı benim memleketim,
Ayrılalı çok oldu sanki, on sene,
Yabancı köyüm,
Evim bile baksana,
Duvarları toprak sıva,
Yarısı da dökük,
Altı toprak üstü mertek,
Onun üstü toprak,
Ölmeden diri diri mezara girmek,
Zor işte, çok zor.

31.10.978