Çok Yazık Şiiri Şiiri - Bedirhan Altın

Daha kuşluk vaktinde doğan güneş kadar taze
Günahsız bedeniyle var olma mücadelesi içindeyken
En yakınından yediği kurşunla,
Hayalleri tellere takılan uçurtma gibi…
Paramparça…

İnsanlığın en doğal eylemini gerçekleştirdi,
Güvendi, sevdiğini arkasında dağ belledi.
‘’Abi’’ dedi. Canını emanet etti.
Yoksa ona da mı etmemeli miydi?
Paramparça…

Sevdiği ile el ele kırlarda koşturup,
Sahilde sıcak kumlarda yıldızları izlemiş miydi?
Kim bilir ne hayalleri vardı onunda.
Düşlerinde kaldı her şey.
Paramparça…

Şiir tadında bir hayat umarken,
‘’Abisinin’’ insafsızca attığı bombayla,
Savaşın ortasında çaresizce kaldı…
Avaz avaz sustu içine, en derinlerine,
Paramparça…

İstemez miydi zamanı geri almak,
Akreple yelkovanı birbirine bağlamak,
Ya da hiç yapamıyorsa, bir kuş gibi kanatlanıp,
Umut adasına doğru kanat çırpmak…
Paramparça…

Kalem kırıldı şiirin ortasında,
Umut bitti yaşamın kıyısında,
Bir kurşun kadar hızla koşarak,
Valizine onurunu yerleştirip,
Çekip gitti, bu kötülerin dünyasında…
Paramparça…