Çok Yaşadım Şiiri - Yılmaz Öztürk

Mazide kalan yüreğim hayallerle yaşar
Nefesler sayılı çileye gider olmuş yollar
Sevda bağınla açmıyor artık leylaklar
Kıymete binmiş riyakar yalancı çaylaklar

Soruyorum kendime kimim neredeyim
İnsan neden yaşar aşk nedir niçindeyim
Dosta vuslata özlemle tükenmekteyim
Alın yazısı kader diye kendimi avutmaktayım

Çile olgunlaştırır derler dalımdan koptum
Savruldum tozlu yollarda ekilmez artık tohum
Umutlar yeşermiyor bir kuru güle vardı sonum
Ceylan yare elveda derken mezarsızdır tabutum

Hayallerdir kaçar gönlümden tutan olmaz elimden
Ah vah eden değililiz dosta sitem olmaz kalbimden
Anlatmak derdim umutlarımı ceylan yare dilimden
Sukut ile vedadır hayallere yaş akmasın artık gözümden

Sevdim ceylan yari hayat hep güldürmez ki insanı
Ağlamak düşmüşse bahtıma severiz elbet yaratılanı
Çok seneler bekledim vuslata ermek tendeki canı
Çok şükür yaşadım kendimde kendi hayali aşkımı

Nefes alan toprak yaşatacak garip ruhumu
Veda yolunda giden gönül buldu garip huzuru
Ceylan yarin kolunda bulamasamda mutluluğu
Mutluyum çiçekler yaşatacak dostluğumu