Çok Uzakta Olmanın Kederi

Sırtıma küçük bir şehir resmi çizmiş sonbahar
Bulaştırmış yüzüme eylül
Çok uzaklarda olmanın kederini.

Pişmanlık da bazen kâr getirmiyor
Hatta yaşadıklarımdan mutlu olmayı bile beceriyorum bazı zamanlar
Şaşırıyorum
Ömrümde ilk defa gördüğüm zaman ateş böceklerini
İlk defa uçarak geçtiğim zaman
Yurdumun bir ucundan diğer ucuna

Uçsuz bucaksız ovalar keşfediyorum
Hiç sonu gelmeyecekmişçesine uzanan yollar.

Bulaştırıyor yüzüme eylül
Çok uzakta olmanın kederini.
Bakıp bakıp hüzünleniyorum
Esmer yürekli insanların yüzlerine.
Kuruyan dere yataklarında çırpınan balıkların çaresizliğine üzülüyorum
Kendime benzetiyorum onları
Çaresizliğime üzülüyorum
Ama yine de mutlu olmak gerek diyorum
Sırf yaşadığımız için borçluyuz bunu kendimize.

Bazen
Her şey bitebilir de diyorum
Duygusuz bir çeliğin namlusunda.
Attığım her adımın
Son adımı olabileceğini de
Geliyor aklıma dehşetle.

Ama başlama ihtimali de var diyorum
Herşeyin yeniden.
Aşık olmak da var yeniden
Yeniden suyla dolması topraktaki çatlakların,
Yolların bu sefer kavuşmak için uzayıp gitmesi,
Ve çok uzaklardan bir çocuğun
Çıkartıp üzerindeki kirli elbiselerini
Tarayıp dağılan saçlarını aynada
En güzel giysilerini giymesi.
Yeniden ilkbaharın gelmesi ihtimali de var,
Ve dönmesi çocuğun çok uzaklardan...

www.melihcoskun.com