Çok Sevdiğim Şiiri - Özcan Kurt

İlmek, ilmek sökülen gibi,
İplik iplik bükülen gibi,
Kalemden satıra dökülen gibi,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Topraktan ağaca filizler gibi,
Bir damladan oluşan denizler gibi,
Nuru yüzünde benizler gibi,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Salına salına dolaşan gibi,
Danışmadan bedene bulaşan gibi,
Yedi yerden bana ulaşan gibi,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Saçının telinden ayak ucuna,
Bitip tükenmeden hurma urcuna,
Kırmızıdan yeşile şimal burcuna,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Neyin şikayeti kamışlığından,
Bülbül gül-zar der ayrıldığından,
Hatıp kaş göz eder şaşmışlığından,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Noktalar ettim nokta içinde,
Ciğere dolandan başka biçimde,
Bir damla su halka halka peşinde,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Ben bendeki beni anlattım sana,
Mecazi yoldan karışan kana,
O, OKU! Dedi cümle insana,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Hatıp, bu kelimeyi okudum sanar,
İlmekleri bir ettim dokudum sanar,
Huri gözlü dilbere ne kadar kanar,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Kainat gizli senin özünde,
Besmele nakışı güzel yüzünde,
Yüce soru var kaş ve gözünde,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Bu soruya nasıl vereyim cevap,
Güzele bakmak niye ki sevap,
Astılar. Deyince; Mansur “EL-VEHHAP”!
Çok sevdiğim hep saydığım.

Kıblesin bul şimdi sema edenin,
Halka içinde sırtın dönenin,
Gönül Kabeymiş ona güvenin,
Çok sevdiğim hep saydığım.

Bir olmazsa damlalar şırıltıyı duyamazsın sen,
Bir olmazsa inciler parıltıyı bulamazsın sen,
Hoh..! edersen aynaya görüntüyü göremezsin sen,
Çok sevdiğim hep saydığım.

ÖZVECAN