Çok Sesli Sessizlik Şiiri - Hava Köseoğlu

düş müyüm uykularda
hayatın üstüne giydirilmiş soğuk ten gibi
aynaların acı sözlerinde çizgi çizgi yüz
bu üşüten güz ben miyim

Mecnun’u beklerken Leyla
Nil, rengini düşürüyorsa
yalnızlığın gözlerine
sularının ne günahı var

sözlerime gelmesi çaresizliğin
belki de
öğrendiğim ilk hecenin sesinde
tek sesli senfoni
kayıp notaların izbeliği
vakit gün, yürek gece

Bâbil bahçelerinde bir asmaya yaslı
bağ bozumlarında hüzün
yüreğim alabildiğine yaslı
yeşil kırmızılı sokaklarda
ah! blmezdi oralarda martılar hicransı susuzluğu…

bu yüzden belki anlatamıyordu
kanun peşrevleri gecenin nağmelerini
vurdukça mızrabı yıldızların teline tamburi
gelirken hecenin tek seslisi
sessizlik başlardı
telaşlı saatlerin arasından yüzünü gösteren
o kahrolası sessizlik…

beste olur, güfte olur
yazılırdı sayfaları çevrilen her yeni güne
sokaklar sabaha seslenince
silinirdi şafağın korkusu
bir ben kalırdım bir de yalnız tamburi
kaybolur giderdi yıldızlar
yanlarına alıp lavanta kokulu zamanları

hâlâ giderler bırakıp matemleri
Zühre yıldızında bildiğim
Yusuf beni bekler mi bilmem
benim gözlerimin yalnızlık ilinde
bir Züleyha ağlar
söyleyemem kimseye
söylemem...