Çok Sesli Senfoni Şiiri - Şair Göksel

Şimdi yıldızlar kadar uzağım kendime ama her yer gürültülü, her yer kalabalık.

Heybetli ugultular yükseliyor kalabalıktan.Yine bir gece ve yine ben benleyim ve bunca gürültü bunca insanın içinde kendimi ıssız ve yalnız hissediyorum. İçimdeki uçsuz bucaksız boşluk, yalnızlık ve bitmek tükenmek bilmeyen duygu yogunluğu öyle hırpaladıki beni.

Yıllardır kendimi sürgüne gönderip, kendime ne kadar çok uzakta kaldım. Hemde bile bile isteye isteye.

Tıpkı bir fare gibi ruhumu kemiren yaşanmamışlık duygusundan kurtulmaya çalışıp, her seferinde daha çok takılıp kaldım bu aglara.

Aklımdaki kelimelerin ne başı ne ortası ne sonu hiç olmadı. Yorgun artık belleğim ugultulardan, hatasız yaşamaya çalışmaktan.

Almalar, yemeler, içmeler, gezmeler, dolaşmalar avutmuyor beni. İstediğim sevgi dolu bir kalp ve sevgi. Bunların dışında hiç bişi avutmuyor beni, susturmuyor beynimdeki ugultuları, doldurmuyor içimdeki BOŞLUĞU.

Nedir bu yaşamın adı? Kızgın güneşin altında kalmama ragmen ne içimi ne dışımı ne yüreğimi ısıtamadım. Bir yanım hep gülücükler dağıtırken bir yanım hep kederli hep gizemli, ıssız acılarım o kadar gerçek.

Karşılık vermediğim sevgilerden, yanlış anlaşılmalardan her sözümün arkasında mana aranmasından yoruldum.

KENDİMİ ANLATAMAMAKTAN YORULDUM

Varmıydı içimde bir sevgi? Varsa kendime karşı bunca sorgu, sual, yargılama, sızlanma nedendi?

Neden deliler gibi sarıacak bir umut tutunacak bir dal arıyorum?

Herkesin derdine çare olan anında sorulara yanıt veren ben neden kendime çare olamıyorum?

Nefessiz kaldığım anlarda neden hep yanlışlara, kaçışlara, en kötüsü kendime ihanetlere sarılıyorum?

Herkese her şeye umutlara hayata yetişmeye çalışırken kendimdenmi ümidi kestim?

İçimde yanan kocaman bir mutsuzluk ateşi sönmüyor, sönmüyor,sönmüyor. Artık bulamıyorum bana kalan ne? Beni terkeden ne? Ne kadar kirlettim Ne kadar kirlendim?

Kahrolası suskunluk, paylaşımsızlık nereye kadar sürecek? Geceler boyu kıvranmalar nereye kadar?

İçimdeki sesle konuşmaktan, sessiz çıglık atmaktan, kendimi aramaktan bitap düştüm. Gözkapaklarımın kapanmasına ragmen beynimin hep uyanık kalmasından bıktım.

Her şeyden vazgeçmeyle, herşeyi ertelemeyle yaşanmaya hazır bastırılmış tüm duygularla hayatı kendime bagışladım sandım.

Birlikte çıktıgımız yolun yarısında tıkandık ne ayrılabiliyor ne anlaşabiliyoruz. Ne sen beni anlıyorsun ne ben seni ama bir sevgi sözü dillerde

Hatır gönül işi gibi..... Aşk bitti arkadaş kalamadık ne olmuştuk acaba biz, nereye gidiyorduk belkide gidecek bir yol bile yoktu....

İçimde binbir sıkıntı nedeni bu diyemiyorum, aglamak istiyorum aglayamıyorum, konuşmak istiyorum boğazım kırk düğüm, susmak istiyorum beynimde ugultu, bir suçluluk duygusu nedenini bilmiyorum. Öyle iyi oynamışımki kimse bir şeyin farkında diil.

Kendim olmak adına koştum herşeyin peşinden. Boşlugumu inşa etmek için çırpındım ve artık dagıttığım beni geri istiyorum, kaybolduğum derin sulardan çıkmak içimdeki beynimde ki tüm seslerin sesini kısmak tüm oyunları masalları susturmak istiyorum.

BİTSİN ARTIK BU İÇ SAVAŞ ÇOK SESLİ SENFONİ BİTSİNNNNNN BU BOŞ BOŞLUK.....

NEHİR