Çok Özlersin O Uzaktaki İnsanı

Çok özlersin o kilometrelerce uzaktaki insanı
Öyle özlersin ki,
Kafanı kaldırmaya korkarsın artık
Hiçkimse o olamasada herkesi ona benzetirsin
Gördüğün herkes o gibi gelir sana
Tek kişilikmiş gibi
O gidince bomboş kalır bu şehir
Sokak lambaları bile yanmaz o hüznün bol olduğu saatlerde
Çevrendekilere anlatmak istersin
Hiçkimse anlamaz seni
Ve yanında birisi olmasını hiç istemezsin
Kafana göre dolaşmak
Yalnız kalmak
Her saniye onu düşünmek istersin
Ki zaten bu öyle olur
Onunla olmak varken
Onun yokluğuna isyan edersin
Yanında olması gereken kişi o dur senin gözünde
Sadece onun senin yanında olmasını istersin
Onunla olmak istersin
Fotoğraflarla yaşarsın
Gözlerin dolar
Kan çanağına döner ağlamaktan
Ama fotoğraflara bakmaktan kendini alamazsın
Ağlarsın..
Saatlerce ağlarsın
Gözyaşların akar fotoğrafa
Süzülür onun yanaklarına
Kendini ondan alamazsın
Gittiğini kabullenirsin ama
Yinede onu seversin
Dönecek diye onu beklersin
Yıllarının,
Belkide ömrünün onu beklemekle geçiceğini bilsende
Beklemekten vazgeçmezsin
Vazgeçemezsin
Birsürü insan çıkar karşına
Ama hepsi anlamsız gelir sana
Ondan başkasını asla kabullenmezsin
Ondan başkasıyla kendini hayal bile edemezsin
Etrafında onca insan varken
Sen sadece onu sever onu özler onu istersin
Çok ama çok istersin.