Çok İnsan Eledim Şiiri - Asaf Eren Türkoğlu

Yıllar geçti, dostlukların rüzgârda savrulduğunu gördüm. Kalabalıkların içindeydim, ama hiçbir zaman güvende değildim. Çünkü anladım ki, herkes hak etmiyor yanında kalmayı. Çok insan eledim; belki de en doğrusu buydu.

Beni gerçekten anlayan, yanımda duran o kadar azmış ki... Bir sözle kırılanları, bir hatayla kaybolanları, çıkarı bitince arkasını dönenleri geride bıraktım. Çünkü yüküm ağırdı, ama en ağır yük, kalabalığın içindeki yalnızlıktı.

Çok insan eledim. Güya dost dediğim insanlar, bir sınavda yüzlerini gösterdiler. Çoğu, hayal kırıklığından başka bir şey bırakmadı ardında. En zoru da, bir zamanlar sevdiğin insanları kalbinden silmek oldu. Ama bir noktadan sonra anlıyorsun; herkesin seninle yürümeye gücü yetmiyor.

Seçimlerimle yalnız kaldım belki, ama bu yalnızlık daha gerçek. Yanımda taşıdığım o sahte yüzler artık yok. Kalbimi yaralayan, samimiyetsiz maskeleri düşürdüm. Şimdi azız, ama gerçeğiz.

Çok insan eledim, ama kendimi buldum. Artık anlıyorum ki, hayat herkesi kalbinde taşımak için fazla kısa. Ve doğru olan, hak etmeyenleri geride bırakmaktan geçiyor. Az ama gerçek bir sevgi, kalabalık ama boş bir gürültüden her zaman daha değerlidir.