Çok eski bir yanın

Çok eski bir yanını özlüyorum artık…
O yanını, bana umut veren bakışlarını, içimi ısıtan sesini, dünyayı daha renkli gösteren gülüşlerini…
Zamanın ellerinden kurtaramadığım bir yanını özlüyorum.
Sanki seninle birlikte bir parçamı da yıllar öncesinde bıraktım.
Ve şimdi, aynalara her baktığımda yüzümdeki çizgiler bana seni hatırlatıyor;
seninle dolu günleri, eksilen yanımı, içimde hep bir boşluk gibi taşıdığım sessizliği…

Eskiden daha hafifti kalbim, daha güçlüydü hayallerim.
Seninle olan anılar, hayatın en kırılgan anlarında bile bana tutunacak bir dal verirdi.
Şimdi ise ellerim hep boş…
Konuşamadığım cümleler, sustuğum duygular ve içimde yankılanan sessizlikler var.
Senin yanındayken hissettiğim huzur, artık sadece zihnimin raflarında.
Ne kadar ulaşmaya çalışsam da dokunamadığım, bir fotoğraf gibi solmuş,
ama hâlâ ruhuma en çok dokunan o eski sen.

Eksik yanım…
Sana böyle demem boşuna değil.
Çünkü sensiz kaldığım her gün, bir parçanın eksilmesi gibi;
her sabah biraz daha tamamlanmamış bir insan olarak uyanıyorum.
Gözlerimin ferini, gülüşümün sıcaklığını,
hatta kalbimin atışlarını bile seninle birlikte bırakmışım geçmişin bir köşesinde.
Artık hayat devam ediyor, evet…
Ama ben hep bir şeyleri yarım yaşıyorum;
çünkü bütünlüğüm, senin gidişinle kayboldu.

Belki bir gün yine karşılaşırız…
Belki zaman, senden çaldığını bana geri verir.
Ama şimdilik sadece o eski yanını özlüyorum,
ve o yanını bulamadan,
kendimi tam hissedemiyorum.

Çünkü Sen benim eksik yanımdın...