Çok Erken Şiiri - Hfe Hfe

Hani karlar eriyip
Kardelenler biterdi
Toprak yağmura doyup
Gökkuşağı gelirdi
Çiçeklere cansuyu
Bu sevda yetişirdi
Yanılmışım sözüne
Tutunup doğrulurken
Geldi kışın ayazı
Baharlar bitti erken
Penceremde gördüğüm
Bahçelere ne oldu
Bir gelincik çiçeği
Boyun büküp bak soldu
Gönül nazargahında
Ufuklar tuz buz oldu
Karılmışım özüne
Seni sensiz yaşarken
Alnımda kader yazı
Kavuşmak bitti erken
Sarmaşıklar misali
Tutunmuştum ruhuna
Dalgalardı ses veren
Sensiz yalnızlığıma
Dilediğim tek sendin
Hasret çıktı falıma
Hayat bir su misali
Coşkun akıp giderken
Yıkıldı bak bentlerim
Seller tüketti erken
Mehtabı beklerken
Kara gece çöktü bak
Senli günlerimize
Çak ateşi durma yak
Kendin leyla eyleyip
Adımı bir Mecnun tak
Çöl misali özlemler
Serdin benden giderken
Hiç sökmedi şafaklar
Güneşler battı erken
Hiç sökmedi şafaklar
Güneşler battı erken