Çok Alıştım Nefesine Şiiri - Sevim Aslanalp

Çok Alıştım Nefesine

Karanlıkta ışıyansın,
Şiirimde onur kıtam.
Bayrağı hep taşıyansın,
Senle arşta hayat çıtam.

Girdim aşkın kafesine,
Koşarım ben gel sesine,
Çok alıştım nefesine,
Bir başına nasıl yatam.

Aklım aldı servi boyun,
Çok asildir belli soyun,
Bulamadım kötü huyun,
Sen benimsin neden atam.

Hep yanımda duruyorsun,
Çocuk gibi koruyorsun,
Bazen hesap soruyorsun,
Söyle nerde benim hatam.

Dergahında arınırım,
Acı ile sarınırım,
Belki sana yaranırım,
Söyle,kime kaşlar çatam.

Yokluğunda ağrır başım,
Çatılır her şeye kaşım,
Boğazımda kalır aşım,
Sensiz lokmalar mı yutam

Gelip de gör nedir halim,
Sensiz dolmaz umut pilim,
Bu can olur dilim dilim,
Hüzünleri kime satam.

Aşkın ile kaynar kanım,
Hem canımsın hem cananım,
Senin yerin benim yanım,
Çok sevmişim niye bıkam

Her yol sana çıkar iken,
Gözün aşkla bakar iken,
Gönlüm sana akar iken,
Başka eller niçin tutam.

İnanmazsan darılırım,
Dertler ile karılırım,
Ağır gelir yorulurum,
Bunca yükü tek mi çekem.

Assam bile ben eleğim,
Kader bükse de bileğim,
Rabbimizden tek dileğim,
Senle doğdum,senle batam.

06.03.2010