Çok anlamlar yaratıyorum ama bir anlamda takılı kalıyorum; “sen” çıkıyor yani her bir sonu.. Her bir dakika, bir saniye “sen” oluyor adı.. Alamıyorum kendimi kendimden; kendimden kaçar oluyorum her cümle, her kelimesinden.. Neredesin sen! Ne zaman çıkıp geleceksin diye geçiriyorum zamanı ben; hep bir akrep, hep bir yelkovan oluveriyorum..
Çok anlatıyorlar seni..
Önce süsleyip, şaşalı cümleler yaratıyorlar; sonra bir bakmışsın kaybediyorlar seni; bensizliğe gömüyorlar. Hepsini duyar oluyorum ama bende öyle bir “sen” var ki dinletmiyor duyduklarımı.. Bakıyorum; bakakalıyorum güzel yüreğine.. Ama seni bir senden duyamıyorum şimdi.. Herkes bir şeyler söylüyor da bir sen anlatmıyorsun bana “sen”i..
Çok yağmur yemişim geçmiş zaman cümlelerinde. Cümlesini aşıp geçiyorum da sana bir es yaratamıyorum hiçbir ezgide.. Ezgim oluyorsun; saklayamıyorum..
..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta