Çoculuk Şiiri - Ahmet Adıyaman

Dünya üzerimize geldi biz iki küçük çocuktuk
Bembeyaz güvercinler kadar masumduk
Salıncakta sallardık birbirimizi
Özgürce doyasıya dokunurduk
Hiçbir kötülük sahiplenemezdi kalbimizi
Korkunç değil ilginç gelirdi karanlık
Yağmurlu günlerde dışarı çıkardık
Rüzgâr estiğinde eve çağırırdı annemiz
Biz dinlemez kaçardık
Bir şahin gibi özgür yaşardık
Bahar geldiğinde kırlara koşar
Etrafı dikenlerle çevrili bahçelerden çiçek çalardık
Uzun boylu iri sahibinden değil
Toprak anadan korkardık kızmasın diye
Hiçbir günah yazmazdı defterimizde
Hırçın bir uçurtmanın ipinden tutup
Bizi uzaklara götürmesini bekledik yıllarca
Kocaman apartmanlara insanlara değil dağlara
Bir martının kanatlarından kuş bakışı baktık dünyaya
Boşu boşuna koşmak hoşumuza giderdi
Anlamsız oyunlar oynardık zaman yine geçmezdi
Ama bir gün geldi ayrılık vakti
Masum bir öpücük kondurup pembe yanaklarımıza
Ayrıldık bir daha hiç görüşmedik
Görüşemedik görüşmemeliydik
Doğru olanda buydu zaten çünkü artık
Çocuk değildik