Cocuktum sokakta

Komşu teyze,
bir gülümsemeyle uzatıyor pişiyi elinde —
sıcak, taze,
ve içi annemin yokluğuna benzeyen bir boşlukla dolu.
Ama ben…
önce ellerime bakıyorum.
Oynarken toprağa düşmüş,
çizilmiş, kirlenmiş parmaklarım
birden büyüyor gözümde.
Sanki sadece ellerim değil,
yoksulluğum da açığa çıkıyor.
Sesim çıkmadı o gün.
Ne “teşekkür ederim” diyebildim,
ne de “acıkmıştım” diyebildim usulca.
Dilimin ucunda bir cümle büyüdü:
“Keşke annem hayatta…”
Ama o da diğer lokmalar gibi
boğazımda düğümlendi.

Arkadaşlarım yiyor,
gülüyor, konuşuyordu…
Ben izliyordum sadece.
Bir ısırığın
bir çocuğu nasıl susturabileceğini
o gün anladım.
Utanıyorum.
Bir çocuğun utanmaması gereken yerinden…
Açlıktan değil,
ellerimden.

Ellerimi arkama saklıyorum,
bir suç gibi.
“Ben tokum,” diyorum,
öylece yutkunarak.
Ama o cümle,
dilin üstünde duran bir yalandan fazlası —
midemin çığlığı gizliyor içinde,
gözlerimin kenarına oturmuş sessiz bir hıçkırık.

O an,
pişi değil
bir sıcaklık dokunuyor burnuma önce,
sonra gözlerime doluyor.
Kokusu midemi değil,
kalbimi acıtıyor.
Çünkü açlık sadece mideyle olmazmış,
bunu orada öğrendim…
Bir gülümsemenin de can yakabileceğini.

Teyzenin gülüşü
belki içten, belki alışkanlık…
Ama bana,
bir davet değil bir sınav gibi.
“Al, ye” deyişi
bir tokun merhametiyle değil,
bir tokun farkına varmadan kırdığı bir bakışla süzülüyor üstümden.

Ve ben,
o pişiye dokunmadan,
yalnızca içimde bir şeyleri yutarak
geri çekiliyorum.
Çünkü bazı anlarda
bir çocuğun gözyaşı bile
fazla oluyor.

Dizlerimde kurumuş yaralar,
avuçlarımda unutulmuş hayaller vardı.
Ve cebimde,
hiç atılmamış bir teşekkür.
Çünkü bazen,
en çok minnet duyduğun anlarda
söz söylemek en zorudur. Pişilerin kokusu dağılınca hava biraz hafifledi,
ama içim…
aynı ağırlıkta kaldı.
Açlıktan değil artık bu sessizlik —
kendime bile söyleyemediğim şeylerin
yükü var omzumda.

O gün öğrendim:
Her çocuk
bir lokma değil,
bir bakış, bir anlayış ister önce.
Ve ben,
ellerim arkada, gözlerim dolu
sadece sustum.

Ve sormuştum kendime:
Ağlasam… ayıp olur mu?
Ayıp mı olurdu
bir çocuğun içi acırken
susamaması?
Çünkü bazı çocuklar
ağlayamaz…
Ayıp olur diye.