İhtiyacım olan biraz zamandı
Tanıyamadan kendimi, hayatı öğrendim
Zamansız büyüdüm!
Büyümem için biraz daha zaman lazımdı
Çocuktum büyüdüğümde!
Hayal kurmanın saflığını bilmeden büyüdüm
Güçlü kalmayı mutluluk zannettim
Bacak kadar boyumla diklenmeyi yaşamak zannettim
Başlangıcım hatalıydı hayata
Sonumu düşünmeye fırsatım kalmadan büyüdüm!
Plansızdı hayata tutunma çabam
Yarınım yok gibi saldırdım
Yarınım yok gibi sarıldım dikenlerime
Kızgındım yalnızlığıma
Kavgayla geçen günlerimi yaşamak
Yaşamayı nefes almak zannettim
Savaşım hiç bitmedi kendimle..
Hayatı sırtlanmak daha mutlu ediyormuş gibi
Sırtımı sıvazlayanlar oldu
Biraz acıyan, biraz da şefkatli gözlerle
Ayakta kalmamın önemini duyduğum sözlerle avuttular beni
Nefes almak için, başım dik kalabilmek için çocukluğumu vermiştim
Bu sözler mutlu edecekmiş gibi
Hayatı kavga zannetmem doğruymuş gibi
Sırtımı sıvazlayanlar oldu
Çocuktum büyüdüğümde!
Hayatı yanlış tanımıştım
Sırtımı sıvazlayıp acıyan gözleri üzerimde
Şefkatli birkaç kelimeyle kandırmışlardı beni!
Kayıt Tarihi : 28.2.2024 23:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
‘Hep çocuk kalsaydık’ demek isterdim bende herkes gibi. Yalnızca masumluğuma özlemim, çocukluğumdan aklımda kalan. Kalemimde çocukluğumun kırıntıları kaldı. Döktüm içimi, defterime bu dizeler kaldı..
TÜM YORUMLAR (1)