Çocuktum Şiiri - Ergün Keleş 3

Belki susarak yazıyorum ben romanlarımı.
Sekiz on yaşında bir çocuktum belki.
Belki de boya kalemidir elimdekiler.
Kağıdım kalbimdir.
Fantastik bir çerçeveye mahkumdur gerçeklerim.
Olamaz mı?

Ne yani siz inanmaz mısınız bir çocuğun hissettiklerine?
Bekleyip yeşermediniz mi?
Ya da hiç gelmeyecek bir gemiyi beklemediniz mi?
Ben bekledim...

Aslında ben daha çok babamı bekledim akşam saatleri.
Çok değil sekiz on yaşında bir çocuktum.
Bunu da o zamanlar yazdım zaten.
Çocukluk işte.

Üstelik şairdim ben hayat bilgisi derslerinde.
Tenefüslerde fantastiktim biraz.
Biraz uçar,
biraz da Robin Hood olurdum.
Düşerdim belki.

Ama saat on olunca uyurdum geçerdi dizimin ağrısı.
Geçerdi...
Kağıdım kalbimdi.
İki dağ bir güneş çizerdik ki,
sevindirmiyor şimdileri.
Ne geri getiriyor gidenleri,
ne de sonuna getiriyor hikayeleri.